Historia Mniszek Kamedułek ściśle związana jest z postacią św. Romualda, który urzeczywistnił na przełomie X/XI wieku świetlany ideał życia monastycznego zapatrzonego w jedyne dobro, jakim jest Bóg. Tak jak Świętego Męża otaczało już za życia grono licznych uczniów, również kobiety pragnęły za jego przykładem podążać drogą Reguły ku szczytom świętości.
Św. Romuald żył w latach ok. 952 – 1027. W wieku 20 lat wstąpił do benedyktyńskiego Opactwa w Classe koło Rawenny, skąd po kilku latach udał się w okolice Wenecji, gdzie pod kierownictwem bł. Maryna poznawał podstawy życia pustelniczego. Ważnym etapem w jego formacji monastycznej była podróż do Galii i prawie 10-letni pobyt w pobliżu Opactwa św. Michała w Cuixa we wschodnich Pirenejach, gdzie żyjąc jako pustelnik w niewielkiej wspólnocie korzystał z księgozbioru Opactwa i zgłębiał duchową naukę Ojców Pustyni oraz ich głównego przedstawiciela na Zachodzie – Jana Kasjana. Ukształtowany w szkole Ojców Wschodnich odwołuje się odtąd do ich doświadczenia zarówno w swoim życiu duchowym, jak i organizując wspólnoty uczniów, którzy zaczęli gromadzić się wokół niego jako sławnego mistrza życia monastycznego. Znamienne i znaczące w działalności św. Romualda było to, że reformując poszczególne opactwa benedyktyńskie pociągał również do życia pod Regułą i opatem pustelników. Podstawą proponowanego przezeń życia monastycznego była zawsze Reguła św. Benedykta, a jednocześnie wolność w wyborze różnych modeli życia – od cenobickiego po eremickie – tak charakterystyczna dla wczesnego ruchu anachoretów.
Święty Romuald zmarł 19 czerwca 1027 roku w Val di Castro, gdzie pragnął ostatnie chwile swego życia spędzić jako rekluz.
W „Żywocie św. Romualda” napisanym 15 lat po jego śmierci przez św. Piotra Damiana dwukrotnie pojawia się wzmianka, że Święty zakładał także klasztory Mniszek. W rozdziale XXXV czytamy: „W tychże samych okolicach [Val di Castro] święty mąż założył klasztor dla panien.” Natomiast rozdział LXIII będący częścią opowieści o walkach duchowych, jakie były nieodłącznym elementem jego życia mniszego, zaraz w pierwszym zdaniu znajdujemy następującą informację: „Innym razem, gdy postanowił wybudować klasztor dla służebnic Bożych, który znajduje się w Vallebona, powstała niezgoda między uczniami świętego, gdyż jedni nie chcieli, a inni nalegali, aby go budować.”
Więcej wiadomości o tych dwóch fundacjach tradycja kamedulska nie zachowała. Jednak myśl o żeńskiej gałęzi Zakonu pozostała żywa. Gdy św. Piotr Damiani – autor „Żywota św. Romualda” – pisze swe dziełko „Istitutio Moniales”, dedykuje je mniszce Biance. Natomiast w czasie, gdy formuje się Kongregacja Kamedułów, w Camaldoli powstają projekty odnośnie żeńskiej gałęzi. Wkrótce potem (w 1085 roku) bł. Rudolf, czwarty przeor Camaldoli, zakłada w Mugello nad rzeką Arno w diecezji florenckiej pierwszy znany ze źródeł historycznych Klasztor Mniszek Kamedułek. Klasztor ten znany pod nazwą „s. Pietro di Luco” przetrwa aż do przełomu XVIII i XIX wieku, kiedy to po inwazji francuskiej i kasacie napoleońskiej (1810) zostanie doprowadzonych do likwidacji bardzo wiele klasztorów i eremów. Z biegiem czasu powstawały głównie na Półwyspie Apenińskim kolejne klasztory Mniszek Kamedułek. W sumie od XI wieku było ich około 50 lub 60, przynajmniej o tylu zachowały się jakiekolwiek wzmianki. Wiek XX był czasem zakładania Klasztorów Mniszek Kamedułek w różnych częściach świata, dzięki czemu są one dziś obecne m.in. w Brazylii, Tanzanii, Indiach. Do Polski Kamedułki przybyły po II wojnie światowej i osiadły w Złoczewie k. Sieradza.
14 WRZEŚNIA 1997 ROKU W TYSZOWCACH W DIECEZJI ZAMOJSKO-LUBACZOWSKIEJ POWSTAŁ DRUGI W POLSCE KLASZTOR MNISZEK KAMEDUŁEK.