„Romuald pochodził z Rawenny i należał do słynnej rodziny książęcej. W młodzieńczych latach nękały go skłonności do grzechu cielesnego, nałogu, który gnębi młodych, a zwłaszcza bogatych. Robił ustawiczne wysiłki, aby podnieść się z grzechu i obiecywał sobie dokonać coś bardzo wielkiego(…) Ojcem jego był Sergiusz, oddany sprawom światowym i zawsze w nie uwikłanym. Człowiek ten żył w wielkiej niezgodzie ze swoim krewnym z powodu pewnej posiadłości. Widząc, ze jego syn Romuald nie jest zainteresowany sporem, oraz że ogromnie obawia się rozlewu krwi bratniej, zaczął grozić mu wydziedziczeniem, o ile nie zmieni swojego postępowania.” (św. Piotr Damian Żywot świętego Romualda tłum. o. Jerzy Botor OSB Cam.) Romuald urodził się w połowie X wieku w Italii. Według św. Piotra Damiana jego rodzinnym miastem była Rawenna, natomiast św. Bruno z Kwerfurtu, który znał Romualda osobiście, jako miejsce jego pochodzenia podawał półwysep Istria. Zatem, bez względu na przyjętą wersję, miejsce jego pochodzenia pozostawało pod silnym wpływem kultury bizantyńskiej. Italia X wieku była bardzo zróżnicowana kulturowo – żywa w niej była pamięć starożytnego Rzymu (choćby imię ojca św. Romualda, Sergiusz, ma korzenie łacińskie), ale poza wpływami greckimi znaczące były wpływy germańskie, np. imię Romuald jest pochodzenia germańskiego i znaczy tyle, co sławny władzą (czyli nasz Władysław). Warto wiedzieć, że św. Romuald wzrastał w środowisku, gdzie mniej lub bardziej harmonijnie splatała się kultura Wschodu i Zachodu. To bogactwo przeniesie on na płaszczyznę duchową, gdy odnawiając życie monastyczne będzie czerpał z doświadczenia różnych form oddania się Bogu, praktykowanych w Egipcie, Syrii, Palestynie, Galii, Italii. Jego otwartość sprawiła, że zaproponował model życia łączący zdawałoby się wykluczające się formy życia (jak samotność – wspólnota, odosobnienie – zaangażowanie) i przekazał swym duchowym synom jako zasadniczy charyzmat JEDNOŚĆ W RÓŻNORODNOŚCI.
